Mooie ervaringen

Onze persoonlijke assistenten hebben enkele mooie ervaringen opgeschreven!

Dankbaar werk – door Corine Stigter

Zo fijn dat je met kleine dingen al zo veel voor iemand kunt betekenen. Bij mijn wekelijkse bezoekje aan een vaste klant ben ik even met hem naar de kapper geweest, heb ik zijn kledingkast geordend, boodschappen gehaald, afwasje gedaan en scheerapparaat gereinigd. Voor mij zo gewoon maar voor hem heel bijzonder. Omdat hij nooit een partner heeft gehad is hij het helemaal niet gewend dat dit soort dingen voor hem worden gedaan. Zelf kan hij niet veel meer. “Als ik jou toch niet had” zucht hij dan. “Ja ja, en allebei je handen niet” geef ik hem dan terug. Dan lachen we er samen maar om. Dankbaar werk heb ik toch.

Samen boodschappen doen - door Maaike Smulders

Al enige tijd kom ik bij een vrouw van inmiddels 85 jaar. Ze is super lief en ik kan onwijs met haar lachen. Ik plaag haar af en toe, bijvoorbeeld als we een boodschappenlijstje aan het opstellen zijn. Ze vraagt wat er op mijn boodschappenlijstje staat. “Een bubbelbad,” zeg ik dan. Of: “Een knappe man. O nee haha, verkeerde lijstje!”

In de supermarkt moet iedereen altijd lachen als we weer rondlopen. Ik voorop met het boodschappenkarretje, wuivend welke kant we op moeten.

De laatste tijd gaat ze niet altijd meer mee boodschappen doen. Ze is moe, heeft minder energie en is soms wat verward. Dat vind ik er verdrietig om te zien. Als ik wegga, zegt ze altijd. “Ga je nu al?” of “Wanneer zie ik je weer?” Als ik aangeef wanneer ik weer langskom, vindt ze dat dat lang duurt. Vervolgens maak ik een grapje, dat we allebei iets hebben om naar uit te kijken en dat we elkaar snel weer zien. En ik vertel dat ze me altijd mag bellen.

Thuis gaat de telefoon. Het is mevrouw. Ze belt me om te laten weten dat ze genoten heeft vandaag. Maar ze zegt ook dat ze verdrietig is en dat ze me mist. Dan breekt mijn hart, en kijk ik extra uit naar de volgende afspraak.

Afhankelijk van anderen – door Bianca van Wijk

Wat is het moeilijk voor hem. Hij is 80 jaar en heeft altijd zelfstandig geleefd. Zijn vrouw verloren en dan de diagnose Parkinson krijgen. Hij ging zichtbaar achteruit en dat zagen niet alleen de mensen om hem heen; hij zag het zelf des te meer. Gelukkig had hij, met de juiste medicatie, weer zin in het leven.

Helaas brak hij zijn been en kan hij nooit meer alleen thuis wonen. Wat moet het moeilijk voor hem zijn om op deze manier afscheid te moeten nemen van zijn zelfstandige leven. Ineens kom je nooit meer thuis en ben je afhankelijk van anderen.

Van foto's die zijn kinderen maken kiest hij uit wat hij uit zijn huis wil en dat brengen ze in zijn kleine kamertje in het verpleeghuis. “Ik moet het hier naar mijn zin krijgen, het is niet anders”, zegt hij sterk.

“En ja, nu heb ik ook geen huishoudelijke hulp nodig,” zegt hij treurig. “Nee” zeg ik “maar we gaan u niet vergeten. Zo gemakkelijk komt u niet van mij af.” “Dan wil ik graag in plaats van een huishoudelijke hulp iemand die me van de zomer lekker mee naar buiten neemt.” “Komt in orde”, zeg ik, en we nemen afscheid. Maar niet voor lang want ik ga op zoek naar een fijn en lief gezelschapsmaatje.