Vandaag heb ik afscheid mogen nemen van een bijzonder echtpaar.
Ik kwam in contact met meneer nadat de thuiszorg alle hoop had opgegeven, omdat meneer een zorgweigeraar zou zijn. Of ik eens wilde kijken of ik wel binnen kon komen. Zijn vrouw zou opgenomen worden en meneer moest het ruim 10 weken zonder haar doen. Hun dochter was niet in staat om elke dag bij haar vader langs te gaan.
Bij binnenkomst keek hij mij aan om vervolgens weer in zijn krantje te kijken. Daar heb je de zoveelste, zal hij wel gedacht hebben. Nadat ik mij had voorgesteld en meneer verzekerde dat ik niets met de gemeente en thuiszorg te maken had, wilde hij wel even met mij praten. Na een grapje en een grolletje was het ijs gebroken en liet hij mij toe in zijn leven. Dat heeft uiteindelijk 12 weken geduurd en we waren nog lang niet uitgepraat. Wat een luisterend oor, iets lekkers bij de koffie en het huishouden doen, doet met een ‘zorgweigeraar’. Samen met de dochter hebben we hem door deze zware periode heen geholpen.
Mijn opvolgster heeft ook een bijzondere band gekregen met dit echtpaar. Naast het huishouden ging zij ook mee met mevrouw naar het ziekenhuis voor de chemokuren. Meneer was inmiddels opgenomen in een verzorgingshuis en zou niet meer thuis komen. Mevrouw was niet te genezen van de kanker en moest zich sterk houden voor haar stervende man. Hun wens was om samen te gaan. Meneer is uiteindelijk zaterdag 4 maart overleden.
Vandaag is de crematie. Een select groepje mensen komt afscheid nemen van meneer. Bij binnenkomst zie ik twee kisten staan. Mevrouw is gisteravond overleden. Hun wens is vervuld.
Samen naar het oneindige leven. Hoe mooi is dat.
Reacties
Een reactie posten